Waarheen swaai jy?

Daar hang hy – die binnebandswaai. Nie eens ‘n regte een nie, net in ‘n prentjie. Onmiddellik kry ek kleintyd se stofreuk, voel ek die rubberkromming onder my maag, en vreet die grond my kaal voete wanneer ek tot stilstand skuur.

'); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('dfp-300x250-1'); }); document.write(''); }

Ek onthou hoe ek my op ‘n plankswaai kon opdraai totdat die toue so kort was dat hulle skaars kon asem kry. Met die losdraaislag het die wêreld in ‘n waas van kleur om my geswiep en áltyd te gou tot stilstand gekom.

'); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('dfp-300x250-6'); }); document.write(''); }

Wie onthou nie die benoude gevoel as jy en jou maatjie te rof op ‘n tweesitplekswaai met ‘n metaalraam tekere gaan en die ding dreig om om te slaan nie?

'); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('dfp-300x250-2'); }); document.write(''); }

Grootmense wat nie meer erg het aan ‘n swaai nie, bedink soms ander planne. Hulle word sweefstokartieste in ‘n sirkus, of dryf geruisloos boontoe in ‘n skistoeltjie teen ‘n sneeuwit berg se hang.

Toe ek 21 was, is my pa vir sake oorsee. Hy het nie teruggekom nie; die vliegtuig waarin hy was, het neergestort.

'); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('dfp-300x250-3'); }); document.write(''); }

Ek wonder steeds wat sy ervaring was. Was dit ‘n angswekkende vryval, of het ‘n onverklaarbare vrede sy val gebreek?

Soms kyk ek na die foto van my pa as ‘n witkopseuntjie, die ogies die ene lewenslus. En na die bon voyage-kaartjie wat ek vir hom gegee het voor sy vertrek op sy laaste reis; een met ‘n prentjie van ‘n blondekuifkind wat tussen die sterre skoppelmaai.