Sowaar as vet, jy ís mooi

Wat is dit grootste kompliment wat jy al gekry het? Dat jy mooi oë het? Mooi atleties gebou is? Mooi aantrek? Baie gewig verloor het?

'); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('dfp-300x250-1'); }); document.write(''); }

Een van die heel grootste komplimente wat ek tot nog toe gekry het, was toe ’n blinde seun eendag vir my gesê het ek ismooi. Dit het my voete behoorlik onder my uitgeslaan, want soos dit maar gaan met ons spesie met die oormaat estrogeen, was daardie week een van dáái weke: Té vet, té veel plooie tussen die oë, hare wys ek het té lanklaas ’n salon besoek. Ek het dus alles behalwe mooi gevoel.

'); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('dfp-300x250-6'); }); document.write(''); }

Ek was nuuskierig en het die blinde seuntjie gevra wat presies hy bedoel? Hy kan dan nie sien hoe ek lyk nie?

'); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('dfp-300x250-2'); }); document.write(''); }

Sy antwoord was eenvoudig: “Jy klink vir my mooi. Dan is jy mos mooi?”

’n Ruk gelede het daar ’n videogreep op sosiale media die ronde gedoen oor ’n vrou wat na ’n liggaamsboutitel, weer na haar vorige liggaamsvorm teruggekeer het – tot almal se verbasing. Die tema van die video is dat ’n mooi lyf en ’n “mooier” jy jou nie noodwendig ’n gelukkige en vervulde mens maak nie.

'); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('dfp-300x250-3'); }); document.write(''); }

Taryn Brumfitt het met haar video ’n veldtog begin waarin vroue aangemoedig word om hulle liggame te koester – hobbels en rolle en al. Kyk hier na die video:

In ons verligte tye, hoekom swig so baie van ons, veral vroue, steeds onder die druk wat die samelewing op ons plaas om “mooi” en – durf ek dit sê – maer te wees? Wie het bepaal wat mooi is – en dat iets soos maer byvoorbeeld, noodwendig mooi is?

Hoekom is ons selfwaarde so afhanklik van hoe ander ons sien en hoe ons onsself sien in vergelyking met die standaard wat die tydskrifte daarstel?

’n Medeblogger skryf oor haar stryd teen vet – ’n stryd wat sy gewen het deur op die ou end 70 kg af te skud. In een van haar blogs so in die middel van haar stryd, skryf sy: “Gaan ek ewe skielik gelukkig wees met myself, omdat ek by my ideale gewig is? Ek twyfel. Gaan dit al my probleme oplos omdat ek ligter is? Nee dit gaan nie. Maar gaan ek gesonder wees? Vir seker!”

Dit klink vir my na ’n oopkopbenadering. ’n Gesonde liggaam huisves weliswaar ’n gesonde gees, maar ’n gesonde liggaam is nié noodwendig ’n rietskraal een met perfekte naels en hare en grimering nie. ’n Gesonde gees kán sonder die perfekte liggaam bestaan. Ek het soveel vriende wat weens ’n gebrek of operasie of ongeluk nie (meer) aan die standaarde van die “perfekte liggaam” voldoen nie. Maar, met hulle gees en hulle harte skort daar niks. Inderwaarheid is hulle van die aangenaamste mens-mense wat ek ken.

Tog is daar vele verhale wat gedeel word deur mense wat eers oorgewig was en ’n opmerklike sosiale veranderingteenoor hulle ervaar het nadat hulle gewig verloor het.