Casablanca

Wanneer hulle hoor dat ons van Suid-Afrika is, is die reaksie eers een van ongeloof, siende dat Ben se gelaatstrekke eerder by dié van ‘n Spanjaard (of met ‘n tulband om die kop, by ‘n Arabier) hoort, maar sodra die besef insink dat ons die waarheid praat, word ons skielik as “broers, almal kinders van Afrika” verwelkom. In plaas van die tipies vervalle Afrika-mentaliteit is die inwoners Europees stylvol, die strate skoon, en oral is ontwikkeling sigbaar.

'); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('dfp-300x250-1'); }); document.write(''); }

Die lekkerste verrassing is egter Hotel Central, ons een aand se verblyf in Casablanca. Aanvanklik het ons nie veel hoop vir ‘n goeie, skoon nagrus gehad toe die taxi vir ons en Michael (‘n Suid-Afrikaner wat ons op die lughawe ontmoet het) by ‘n stowwerige, raserige plein in die ou Medina afgelaai het nie. Maar toe ons voete eers oor die blou en wit mosaïekdrumpel is, is daar skielik ‘n nuwe opgewondenheid. Die teëltjievloer lei ons op met ‘n ou spiraaltrap, verby hortjievensters waardeur ‘n pienk malva loer, na ‘n skel, helder oranje en blou kamer. En wanneer die venster se houtluike oopmaak, lê die hawe ‘n entjie agter ons plein op die horison.

'); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('dfp-300x250-6'); }); document.write(''); }

Laat namiddag durf ons die finansiële en kommersiële hoofstad van Marokko te voet aan. Dit is ‘n stad waar wolkekrabbers in strak kontras staan teen die klein winkeltjies van die medina en sy nou kronkelstraatjies; waar jy verby hordes nederige klein huisies loop, voordat jy reg langsaan in die luukse Rick’s Café instap. Al is ek en Ben hopeloos te informeel geklee vir hierdie spoggerige restaurant en klavier-bar, so reg uit die fliek Casablanca, word ons tog verby die fluweelgordyn na die bar- toonbank begelei, ‘n ander era in. Terwyl ons stadig aan ons duur Casablanca-bier drink, met die legendariese “As time goes by” in die agtergrond, onthou ek die woorde van die Eyewitness Travel: “This is a city where the prosperous rub shoulders with the paupers”.

'); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('dfp-300x250-2'); }); document.write(''); }

Maar dit was vroeër die middag al, toe ons met sonsondergang oor die groot, oop plein van die Hassan II moskee gedrentel en met foto’s die magiese atmosfeer probeer vasvang het, dat daar ‘n gemaklike onrustigheid in my kom lê het – ek het besef dat ek in die volgende paar dae my hart stil-stil op hierdie mooie land met sy vele verrassings sal kan verloor.

'); googletag.cmd.push(function() { googletag.display('dfp-300x250-3'); }); document.write(''); }